Warszawskie osiedle Jelonki. Lato 1984.

Plemię Apaczów właśnie schwytało kowboja, który samotnie przemierzał tutejszą prerię.

Teraz decydują, czy go oskalpować czy przebić mu serce włócznią. Tak się składa, że ten pechowy gringo to ja. A Indianie to starsi koledzy z naszego bloku przy Czumy 4a. Zabawa przednia, szczególnie dla nich. Posadzili mnie na metalowej beczce i wzięli do rąk grube pręty, przytargane z budowy.

– Teraz zrobimy taniec śmierci i zaczniemy rzucać w ciebie włóczniami.
– Ale chłopaki… (Nie do końca podobał mi się ten pomysł).
– Nie pękaj młody. Będziemy rzucać obok ciebie.

Rzeczywiście zrobili, co obiecali. Pierwsza włócznia przeleciała mi tuż obok oka. Za to druga odbiła się metr przede mną, a potem z pełnym impetem, trafiła mnie centralnie w czoło.

Z chwili, kiedy się ocknąłem, pamiętam tylko słowa Jawy – kolegi z piątego piętra:

– Żyje, ale zdrowo oberwał. Dobrze, że bokiem. Dupa z niego nie kowboj, bo mógł się uchylić.

Po jakimś czasie udało mi się jakoś wstać. Koledzy odprowadzili mnie pod klatkę. Później musiałem już sobie radzić sam. A w moim pueblo czekali na mnie madre i padre.

Na początku myślałem, że uda mi się zataić przed nimi moją przygodę. Niestety kiedy pojawiłem się w drzwiach, mama od razu zapytała: – Co to za dziwna fryzura?

Okazało się, że guz na głowie był tak olbrzymi, że moja grzywka zaczęła odstawać na kilka centymetrów od czoła.

– Co się stało? – Mama wbiła we mnie wzrok.

Miałem dwa wyjścia. Powiedzieć jej prawdę o tym, że bawiłem się z kolegami na budowie (do której pod żadnym, ale to żadnym pozorem nie mogłem się zbliżać)… Lub zrobić to, co w takiej sytuacji robi każdy dzieciak, który coś mocno przeskrobie – improwizować.

Wtedy po raz pierwszy odkryłem potęgę storytellingu.

A jaka jest Twoja historia?